Sala taneczna, tak jak późniejsze kino, mieściła się na pierwszym piętrze. Miała swoje niezależne wejście od ulicy. Za nimi znajdował się w miarę obszerny hol, a w centralnym miejscu drewniana kasa biletowa w formie przeszklonej budki.

Usytuowana na pierwszym piętrze sala taneczna miała zaledwie ok. 9 metrowej długości i niewiele mniejszą szerokość. Od strony ściany szczytowej przylegała do niej trzymetrowej szerokości drewniana scena bez zaplecza. Ponieważ bryła budynku została zaprojektowana na planie w kształcie litery „L”, sala częściowo znalazła się w zachodnim skrzydle (oficynie). W jej podpiwniczeniu (skrzydło główne nie jest podpiwniczone) ulokowano kotłownię centralnego ogrzewania.

Charakterystycznym elementami zgeometryzowanej elewacji na poziomie parteru są półkoliście przesklepione otwory. Masywny – by nie powiedzieć mało subtelny – kształt obramowań okiennych na piętrze i nieco delikatniejszy ornament w postaci międzyokiennych pilastrów na wysokości drugiego piętra. Oś budynku stanowi klatka schodowa zaakcentowana od ulicy niewielkim oknem w kształcie elipsy. Uwagę zwracają symetrycznie rozmieszczone lukarny z podwójnymi i pojedynczymi oknami.

Należy dodać, że projekt tylko w nieznacznym stopniu różni się od tego, co zostało zrealizowane. Elewacja z pozostałych stron pozbawiona została jakichkolwiek ozdobników.

Jak prezentowała się siedziba związkowa w swoim oryginalnym wyglądzie przedstawia archiwalne zdjęcie pochodzące z zakupionych przez Muzeum Regionalnego w Szczecinku zbiorów P. Jakubców.

Zdjęcie pochodzi prawdopodobnie (stempel pocztowy zamazany) z lat 20. Jak widać po lewej jego stronie, za trzema pierwszymi witrynami, na parterze znajdował się sklep Otto Marquarta najprawdopodobniej handlujący artykułami sportowymi.

Wejście na osi budynku prowadzi na klatkę schodową. Te usytuowane po prawej – do holu kasowego i dalej do sali tanecznej na piętrze. Budynek w tym czasie znajdował się w zabudowie zwartej. Po obu stronach sąsiadował z parterowymi domami.

W miejscu domu po lewej, od „niepamiętnych” czasów ulokowana jest parterowa portiernia oraz parking. Druga kamieniczka przetrwała do 1993 roku. To właśnie wtedy przystąpiono do budowy ul. Jana Pawła II (roboczo nazwanej Noworzeczną). Rozebrano wówczas domy stojące po obu stronach ul. 1 Maja a także ul. Rzecznej.